Durangokotik ezer idatzi barik, eta gaur Usaiaren komentarioa heldu zait. Blog honen lehenengo irakurlea (kronologian eta kategorian ere bai). Eta justu gaur Berbalagunetik ekarri dudan burutazioari beste buelta bat eman dio.
Nire berbalagunetako batek - Iñaki, 40 urteko gizona, aita ta informatikoa-, gaur irakasleok klasera joan ohi garenaren antzera etorri zaigu, fotokopia takoarekin. Eta fotokopietan Berbalaguneko koordinatzaileak partaide guztioi bidali digun agendaren fotokopia tako bana ekarri digu taldekooi. Ez dakit seguru baina bere klasekideei ere ekarri dizkiela uste dut (ze gizona euskaltegian ere badabil, eta gainera barikuetan ikaskide batekin geratzen da praktikatzeko,...). Ez hori bakarrik, agendako mobidetan parte hartzeko deseatzen eta animatzen etorri zaigu gizona. Ni (eurek ez badakite ere) mobida horiek antolatzen dituen erakundearen lehendakaria naiz (estatutuetan hori ipintzen du, e!), eta zer esan ez dakidala. 10 urtetik gora auzoan danerik egiten ea jendea animatzen den, ea euskaldunak juntatzen garen zelan edo halan, eta hemen dauzkagu etorri berriak animoso-animoso.
Eta etxea ailegatu, eta Usaiaren komentarioa blogean. Mintza-praktika astean bitan egiten duela, euskaltegian apuntatuko dela, eta, gainera, inoren pentsuan ibili barik, bloga egiten.
Eta estimatu egiten da, animoa aldatz behera hasi, edo, hobe esanda, hiperrealismo-atakeak hartzen gaituenean (ze animorik ez bageneuka aspaldi genbiltzan beste zeozertan) gehien bat.
Azkenengo Korrikan baten batek eskerrak eman zizkigun euskaldun berrioi. Gizalegezkoa da eskertzea, baina, nik orain, eskerrak emateko baino, gogo handiagoa daukat haiei bizia emateko, euren animo horiek guztiak bideratzeko eta gurekin (euskaldun konpetenteak, superreuskaltzale bertso-jaleak, euskal (man)komunitatea, los vascos, euskaratik bizi garenok, euskaragatik bizi garenok, euskararekin bizi garenok edo euskaraz (super)bizi garenok,...), juntatzeko eta gustura jarduteko gustura jarduten dugun gauzetan (perretxikoak jaten adibidez, beste berbalagunetako bat perretxikozale konbentzitua eta konbintzentea dugu).
Durangotik gogoeta darabilt. Euskaldun berriekin ezer egitea euskalgintzan bigarren dibisioko kontua dela dirudi. Mintzalagunak, mintza-praktika, euskaltegiak eurak,... kontsiderazio gutxikoak direla pentsatzen dut sarritan. Eta batzuetan barruntatzen dut euskaltegietako irakasleen motibazioan ere honek pisua daukala.
Eta ez dakit zehazki zergatik. Praktika jarduera hauekin euskara jende gehiago erabiltzen ari da, leku gehiagotan, eta horrek daukan inpaktoa ez dakit ondo neurtu den.
Superreuskaltzaleok jarduera hauek eta jende honi goitik behera begiratzeko joera daukagu, eskerrak eman eta zeremoniak bai, baina sustengu gutxsi. Nago ez dakigula neurtzen zenbat egiten ari diren, areago, batzuetan euskaldun berriek eratu dituzte harreman-sare potenteagoak eta trinkoagoak euskaldun zaharrek baino. Eta hainbeste txalo eta lora bota beharrean (gutxien behar dutenean jeneralean, hau da, "gure" kategoriara heldu direnean), hobe genuke tresna eta bide gehiago emango bagenizkie. Edo hobeto, aprobetxatu dezagun geuk ere gero eta gehiago garela: perretxikoak jateko, blog politak irakurtzeko, bertso-finalera koadrilan joateko, edo gure agenda (telefonoena, rss-ena edo mentala) handitzeko. Eskerrak (zentzu bietan) Iñaki, Usaia eta enparauoi!
1 comment:
Hori izan da euskaldun berri askori gertatu zaiguna. Sekulako ahalegina egin euskaraz ikasteko, eta ikasi ondoren, txikitatik dakienak (familian edo eskolan ikasita)ez duela egiten ikusi, eta sarritan ez zurekin bakarrik, beste inorekin ere ez.
Eskerrak euskaldun berriok errekurtsoak dauzkagula. Eta orain blogosferan gehiago. Honako gauzek ematen dizute indarra, ez zuri bakarrik, euskarari ere bai.
Post a Comment